Style uczenia się czyli stylowa nauka

Każdy z nas ma przedmioty ulubione i przedmioty znienawidzone. Najczęściej nie lubimy tych dziedzin nauki, które sprawiają nam największe problemy. Często zrzucamy winę za słabe wyniki na jakiś wewnętrzny, wrodzony brak umiejętności. Tymczasem brak postępów może być spowodowany zastosowaniem, przez nas samych lub naszych nauczycieli, nieodpowiedniego stylu uczenia się.

Ty masz styl i ja mam styl

O co tak naprawdę chodzi z tymi stylami? Na przykład, uczeń ma ogromne problemy w gimnazjum z matematyką, ale po przejściu do liceum nagle zaczyna wszystko rozumieć. Czy w czasie wakacji jego mózg w jakiś magiczny sposób nabył zdolności matematycznych? Raczej nie. Najprawdopodobniej, do tej pory styl nauczania tego przedmiotu nie był kompatybilny z jego własnymi preferencjami.

Chyba każdy z nas miał kiedyś problemy z nauczeniem się czegoś bardzo podstawowego i z drugiej strony – nie był w stanie wytłumaczyć komuś jakiegoś prostego pojęcia. Najprawdopodobniej wyjaśnieniem tego zjawiska jest zderzenie się dwóch stylów uczenia się, a nie brak zdolności intelektualnych w jednej akurat dziedzinie. Czasem, gdy nie jesteśmy w stanie przekazać czegoś słowami, chwytamy za kartkę i długopis, i próbujemy przedstawić informację graficznie. W ten prosty sposób, nieświadomie przechodzimy od jednego stylu uczenia się, do drugiego.

Jaki jest twój styl?

Prawdopodobnie style uczenia się są mieszaniną wielu preferencji. Według jednej z najczęściej używanej kategoryzacji, stworzonej przez Richarda Feldera i Lindę Silverman pod koniec lat 80-tych, style uczenia się posiadają 4 podstawowe wymiary. W obrębie każdego z nich funkcjonuje kontinuum, na którym każdy z nas może umiejscowić swoje własne upodobania. Oznacza to również, że nasze style są mieszaniną wielu czynników i mogą wymykać się jednoznacznym ocenom.

Cztery wymiary stylów uczenia się według Feldera i Silverman

Sensoryczny - Intuicyjny: uczący się sensorycznie wolą konkrety i fakty; uczący się w sposób intuicyjny preferują informacje teoretyczne i pragną zrozumieć kryjące się za nimi znaczenie.

Wizualny - Werbalny: prosty podział na tych, którzy łatwiej rozumieją przedstawienia graficzne i wizualizacje oraz na tych, którzy lepiej uczą się przy pomocy słów (przy czym mogą one składać się zarówno na tekst pisany, jak i na wykład).

Aktywny - Refleksyjny: uczniowie „aktywni” lubią manipulować obiektami, dokonywać eksperymentów i uczyć się poprzez praktykę, a także dobrze odnajdują się w grupach; uczniowie przyswajający wiedzę w sposób refleksyjny, wolą pracę samodzielną polegającą na przemyśleniu i zanalizowaniu zdobytej informacji.

Sekwencyjny - Łączny: sekwencyjność nauki, to uporządkowanie informacji i przedstawienie ich jedna po drugiej, uczący się w ten sposób przechodzą od szczegółów do bardziej ogólnego obrazu; łączność, jako przeciwieństwo sekwencyjności, polega na podejściu do problemu w sposób jak najbardziej ogólny i systemowy.

Określenie własnych preferencji w każdym z czterech wymienionych wyżej wymiarów jest kluczem do osiągnięcia zbalansowanego stylu uczenia się. Samo zrozumienie, które metody nauki są dla nas najbardziej przyjazne i efektywne, nie jest bowiem wystarczające – nigdy nie będziemy w stanie nauczyć się wszystkiego sami. Rozwijanie różnych stylów uczenia się sprawia, że o wiele łatwiej jest nam dostosować się do metod wszystkich naszych nauczycieli, a także pozwala nam pełniej rozumieć wiedzę przekazywaną w podręcznikach, gdzie wizualizacje przeplatają się zazwyczaj z werbalizacją, a sekwencyjność z podejściem ogólnym.

Musisz się zalogować, by móc napisać komentarz.